WARÚM DARÚM WARÚM DARÚM – ARTIESTEN

In Raw Footage (2006) toont Mik hoe normaliteit en extremiteit in oorlogssituaties met elkaar verweven zijn. Hij gebruikt in dit werk voor het eerst bestaand, documentair filmmateriaal van de oorlog in ex-Joegoslavië; ruwe, ongemonteerde beelden die hij heeft gevonden in de media-archieven van o.a. Reuters en Independent Television News (ITN). Op zoek naar verschillende lagen van realiteit richt Mik zijn aandacht op de oorlog, met als doel de oppervlakkige en tegelijkertijd ‘spectaculaire’ beelden die we kennen van de massamedia te ondermijnen.

Biografie
Aernout Mik (Groningen 1962) heeft met zijn achtergrond als beeldhouwer het domein van de videokunst een nieuwe impuls gegeven. Zijn werk wordt wereldwijd getoond in Europa, Japan en de Verenigde Staten, waar hij in 2009 in het MoMA in New York een solotentoonstelling had.

Deze objecten zijn gemaakt van industrieel hard schuim en stellen raketten, mortiergranaten en artilleriegranaten voor die Israël in zijn huidige en eerdere oorlogen tegen Gaza heeft ingezet. De meeste daarvan werden vervaardigd in de Verenigde Staten. De modellen werden van internet gedownload, aangepast en uitgesneden met een CNC-machine. Ze hadden eigenlijk met elkaar verbonden moeten worden om de uiteindelijke objecten te vormen, maar de kunstenaar besloot de objecten afzonderlijk te laten om zijn opvatting uit te drukken dat de huidige oorlog in Gaza een voortdurende, ononderbroken daad van genocide door het Israëlische leger is. Het werk is bedoeld om van locatie tot locatie van presentatiesvorm te veranderen en kan in de toekomst met extra objecten worden uitgebreid of verkleind — het is daarom een actief installatiewerk of beeldhouwwerk. De in deze tentoonstelling getoonde wapens zijn de Mark 83, onderdeel van de in de Verenigde Staten vervaardigde Mark 80-bommenserie (algemeen inzetbare bommen), en de in de Verenigde Staten vervaardigde 155 mm artilleriegranaten, die voornamelijk door Israëlische tanks worden gebruikt om gebouwen vanaf de grond te vernietigen. Het werk is ongetiteld omdat de kunstenaar de huidige situatie onbeschrijfelijk acht en wil reflecteren op de staat van shock en het trauma veroorzaakt door de aanhoudende genocide in Gaza.

Biografie
Hamza Badran (1993, Nablus) is schrijver, beeldend kunstenaar en cultureel maker; hij woont in Bazel en Amsterdam. Hij behaalde een bachelor in hedendaagse beeldende kunst aan de International Academy of Art Palestine in Ramallah en een masterdiploma aan de University of Art and Design Northwestern Switzerland in Bazel. Hij is momenteel artist-in-residence aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam. Hij nam deel aan verschillende tentoonstellingen wereldwijd, waaronder de internationale kunsttentoonstelling Documenta Fifteen in Kassel (2022), de Swiss Art Awards in Bazel (2023) en Regionale 20 en 22. Hij won een tweejarig residentieprogramma aan het GGG Atelier in Bazel (2022–2024) en de Kiefer Hablitzel│Göhner Kunstprijs 2023 als onderdeel van de Swiss Art Awards. Hij is momenteel lid van Dar Yousuf Nasri Jacir for Art and Research in Bethlehem.

Carolien Scholtes
Carolien Scholtes werkte van 1987 - 2008 als scenograaf, filmmaker, initiator van multidisciplinaire projecten en docent aan onder andere de Gerrit Rietveld academie in Amsterdam. Zo ontwierp ze voor de Balie in Amsterdam de vorm voor Res Publica, het twee jaar durende project over de grondwet dat langs de provincies reisde (1997 1998), initieerde en gaf vorm aan De verlaten tijd, een project over gespreksvormen bij Dasarts (2000) en maakte een Roomservicetrolley met zeven films daarin over de geschiedenis van het Lloydhotel.

In 2008 liep zij een hersenbeschadiging op, een cesuur in leven en werk. Zij keerde zich naar binnen en begon autonoom te werken op haar atelier. Daar bouwt ze installaties die ze fotografeert of filmt en vervolgens vernietigt.  Ze zijn samengesteld uit concrete materialen als tapijt, vinyl, garen en klemmen maar de betekenis ervan wordt veranderd, omgedraaid en binnenstebuiten gekeerd. Zo worden gewone materialen abstract, en geladen.

In haar huidige autonome werk spelen elementen van al die eerder gehanteerde disciplines een grote rol. Haar werk is opgenomen in de collecties van Boymans van Beuningen, de Amsterdam UMC kunstcollectie en de Fondation Custodia in Parijs..

Sanne Danz
‘Als ontwerper ben ik bescheiden én dwingend. Ik maak monumentale ruimtes die een grote invloed hebben op de beleving van wie zich er in bevindt of er naar kijkt; tegelijk zijn het ruimtes die vaak als vanzelfsprekend ervaren worden. Ruimtes die ruimte geven, aan performers en aan toeschouwers – aan verbeelding.’

Danz ontwierp tegen de tweehonderd decors voor toneel, mime, dans en opera; voor jong en oud, binnen en buiten, in schouwburgen, boerenschuren, fabriekshallen en caravans.In 1989 was ze finalist voor de Prix de Rome Beeldende Kunst & Theater. Haar werk maakte deel uit van de Nederlandse inzending naar de Praagse Quadriennale PQ (International Exhibition of Scenography and Theatre Architecture) in 2003 en 2007 en was te zien op verschillende tentoonstellingen over ruimtelijk ontwerp, onder meer in het Nederlands Architectuurinstituut naI in 2004. Daarnaast werkt Danz als tentoonstellingsvormgever en als docent scenografie aan verschillende kunstacademies.

My Mom Wants to Go Back Home is een documentair dagboek van fotograaf Hanna Hrabarska. Samen met haar moeder Iryna is ze gevlucht voor de oorlog in Oekraïne om een tijdelijk thuis te vinden in Nederland. ‘Dit fotoproject is een reis. In het begin doorkruist het grenzen, landen en steden. Later strekt het zich naar binnen uit, naar een landschap van onze gedachten, gevoelens en emoties.’ Door haar lens vertelt Hanna het verhaal van haar moeder, die gedwongen werd haar land te verlaten vanwege de oorlog. In 2024, nadat dit stille en intieme persoonlijke verhaal van het worden van een oorlogsvluchteling in talrijke galeries en musea wereldwijd was getoond, heeft het als fotoboek een nog groter publiek bereikt.

Biografie
Hanna Hrabarska (1986) is een onafhankelijke fotograaf, kunstenares en docent uit Oekraïne, gevestigd in Amsterdam. Ze beweegt zich op het snijvlak van vele fotografische genres, technieken en formaten, met de nadruk op conceptuele en hedendaagse documentaire projecten. In het afgelopen decennium heeft ze zich gevestigd als freelance fotograaf, fotojournalist en documentairemaker – met zowel opdrachten als autonoom werk. Ze heeft een mastergraad in journalistiek van de National University of Kyiv-Mohyla Academy in Kiev (2010). Gedurende haar inmiddels veertienjarige fotografiecarrière is haar werk gepubliceerd in talloze media en tentoongesteld in galeries en musea over de hele wereld. Haar recente project “My mom wants to go back home” – over de ervaring van het vluchten uit Oekraïne – werd in 2024 in Nederland uitgebracht als fotoboek.
www.hannahrabarska.com

SLow is een performance waarin het weerloze menselijk lichaam omgeven is door machines en systemen. Karel merkte dat in Taiwan, net als in andere Aziatische landen, er strenge regels zijn waaraan mensen zich moeten houden, en dat deze regels niet gemakkelijk naast zich neergelegd kunnen worden. Langzaam maar onverstoorbaar volgt de jongen in de video zijn eigen weg. Met behulp van een onzichtbaar elektrisch tuig sleept hij zich in een gelijkmatig tempo voort door het stedelijk landschap van Taiwan, waarbij hij op onderhoudende en wonderlijke wijze het contrast benadrukt tussen het pad van het weerloze lichaam en de hectische wereld er omheen.

Credits SLow
Performance door Karel van Laere
Director of Photography 李少哲
Line Producer 凌瑋隆
Assistence 莊皓巖 & Trixie Ballesteros
Special thanks 莊陳保, 鄭敬儒, 葉柏青, 孫斌立, 劉錫權, 陳愷璜 , 榮工工程公司 關渡施工所, 台北市
北投區關渡宮, 台北市關渡國小.

Biografie
Mijn werk laat zich het best omschrijven als een combinatie van performance en video­kunst. Door mijn gemengde achtergrond in podium- en beeldende kunsten werk ik op een multidisciplinaire manier. Een centraal thema in mijn werk is de spanning tussen het menselijk lichaam en technologische systemen. Deze voortdurende dialoog brengt me vaak tot fundamentele vragen die de basis vormen van mijn projecten. Samenwerking is een essentieel onderdeel van mijn praktijk. In de loop der jaren heb ik samengewerkt met professionals uit uiteenlopende disciplines, waaronder chirurgen, brandweerlieden, een massagetherapeut, een anesthesioloog, acteurs, dansers en een hypnotherapeut. Deze samenwerkingen openen nieuwe perspectieven voor mijn werk en helpen mij een divers publiek te bereiken.

La Chimera rijst in de ruimte op als tegelijk uitnodigend en ontoegankelijk, een doorgang én een drempel. Van afstand oogt het beeld architectonisch en zwaar, maar van dichtbij komt het oppervlak tot leven en voelt het tastbaar: sporen van handen, kleiplaten en gebaren steken naar voren. Deze fysieke directheid weerspiegelt Geerts’ intens lichamelijke werkwijze, waarin lichaam en geest fungeren als medium waardoor gebaren en sporen worden vastgelegd. Wat massief lijkt, is hol — geen zwaar blok klei, maar een lichte harsen schaal waarin monumentaal karakter plaatsmaakt voor kwetsbaarheid, waarin gewicht zich ontpopt als façade, en de vorm slechts het geheugen van een vroegere gedaante wordt. Het beeld wordt gedragen door een frame van steigerbuizen, dat doet denken aan reclame- en propagandaconstructies en daarmee een duidelijke scheiding tussen voor- en achterkant creëert. In La Chimera komt deze benadering tot uiting in het verweven van persoonlijke narratieven met universele thema’s. Het werk bevraagt wat wij als permanent ervaren, legt het onbepaalde en vluchtige van de werkelijkheid bloot en nodigt toeschouwers uit hun aannames ter discussie te stellen en de ruimte op nieuwe wijzen te benaderen.

Biografie
Krystel Geerts is een interdisciplinaire kunstenaar en momenteel resident aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam. Ze werkt voornamelijk in de beeldhouwkunst en hanteert een intens lichamelijk proces waarbij materiaal en vorm in spanning worden gebracht.
Haar sculpturen vervlechten persoonlijke verhalen met universele thema’s en scheppen ruimte voor zowel reflectie als dialoog. Ze dagen vaak uit wat wij als permanent beschouwen en onthullen het onbepaalde en vluchtige karakter van de werkelijkheid. Vaak gefragmenteerd of vervormd, echoën haar vormen de fragiele manieren waarop waarneming zelf wordt gevormd, verbroken en opnieuw bedacht.

Biografie
Marieke Coppens (1980) is beeldend kunstenaar, sociaal psycholoog, mislukt comedian, onderzoeker, tutor, goeroe en schrijver. Ze studeerde o.a. aan OTIS College of Art and Design (Los Angeles), het Sandberg Instituut en de UvA. De woordvoerder van haar werk is telkens een ander materiaal. Ook maakt ze boeken. Haar boek niet het uiterlijk voor goede vriendschappen net als de tongen van de honden is in verschillende collecties opgenomen, waaronder de CODA collectie. Het Textiel Museum, Museum CODA, FOAM, SCHUNCK, Museum Jan Cunen en anderen toonden haar werk. Zelf toont ze haar werk liever buiten de institutionele en traditionele kunstsetting.

Hand Massage

Een performance met tafel, stoelen, handen, massageolie, bloemen en een telefoon voor livestreaming | 12–15 minuten per sessie | 2018/2019/2025

Handmassage is een performance waarin de kunstenaar de deelnemers een eenvoudige daad van zorg aanbiedt: een handmassage. Tijdens de sessie ontvouwen gesprek en aanraking zich als een duet – een intieme uitwisseling die de aandacht vestigt op de ruimte die we delen en de tijd die we samen doorbrengen. Vanuit het perspectief van diepe tijd is het menselijk bestaan bijna gewichtloos, vluchtig vergeleken met de omvang van rotsen, oceanen en sterren. Toch wordt de druk van de hand van een ander in de onze onmiskenbaar binnen die uitgestrektheid. Deze ontmoeting – hoe kort ook – draagt betekenis, omdat hij echt gebeurt. Hij bestaat in het lichaam en gaat daardoor de eeuwigheid binnen, zelfs als de herinnering hem uitwist.

De performance bevat deze paradox: kwetsbaarheid en permanentie, het vergankelijke en het geologische. Een livestreamcamera richt zich alleen op de handen van de deelnemers, waardoor het moment van intimiteit wordt versterkt maar tegelijk verplaatst – de ontmoeting wordt uitgebreid naar de ontastbare ruimte van het internet. Intimiteit wordt tegelijkertijd bewaard en verraden, uitvergroot voorbij de kamer. Handmassage onthult intimiteit als zowel lokaal als oneindig, zowel kwetsbaar als onuitwisbaar. Wat gebeurt onder de druk van een aanraking is onlosmakelijk verbonden met de weidsheid van de tijd, en wat wordt gestreamd is onlosmakelijk verbonden met het universum waar het in doordringt. In deze ruimtelijk-temporele paradox wordt zelfs het meest vluchtige gebaar deel van een continuüm dat blijft voortduren.

De performance werd uitgevoerd bij Hospitalfield (Schotland), 1646 (Den Haag, Nederland), V2 (Rotterdam, Nederland) en de ACPA-conferentie (Universiteit Leiden), 2019._

Just One Look, and She Turned Into a Pillar of Salt

Lezingperformance met verhalen, poëzievoordracht, geluid, hypnose en projectie | Duur: ongeveer 60 minuten

Het verhaal van Lot’s vrouw uit de Bijbel heeft al lange tijd kunstenaars en schrijvers geïnspireerd tot nieuwe interpretaties. In Just One Look, and She Turned Into a Pillar of Salt herinterpreteert Mel Chan dit oude verhaal door middel van een lezingperformance waarin muziek, hypnose, video, vertelkunst en poëzie samensmelten. De performance draait om een beangstigende vraag: wat zag de vrouw van Lot het laatst voordat ze in een zoutzuil veranderde? Waarom was de aanblik van massavernietiging zo onweerstaanbaar dat ze haar leven riskeerde voor één laatste blik? De klassieke theologie bestempelt haar daad als opstandige ongehoorzaamheid, bestraft met versteening. Chan daarentegen ziet haar gebaar als een daad van verzet, moed en diepgaand mededogen.

Door middel van deze performance nodigt Chan het publiek uit zich te verplaatsen in de positie van Lot’s vrouw – een naamloze figuur beroofd van eigenheid en identiteit. Haar achteromkijkende blik wordt een radicaal gebaar: een weigering om weg te kijken van het lijden, een confrontatie met de ondraaglijke waarheid en een overgave aan transformatie. Deze laatste blik overstijgt persoonlijk overleven en versmelt haar wezen met de elementaire kracht van de natuur. Door hypnose, poëtische taal en suggestieve visuele vertelkunst met elkaar te vervlechten, schept de performance een ruimte waarin herinnering, mythe en mogelijkheid samenkomen. De noodlottige blik van Lot’s vrouw wordt geen symbool van falen, maar een getuigenis van empathie, verzet en uiteindelijke metamorfose.

Biografie
Mel Chan is in Hong Kong geboren en woont in Nederland. Ze maakt participatieve, poëtische en reflectieve kunstwerken die de ruïnes van kolonialisme, neokolonialisme en ecologische crises verkennen. Haar praktijk omvat schilderkunst, video, vertelkunst, hypnotherapie en performance en onderzoekt hoe we samen kunnen leven met onzekerheid en hoe we hoop kunnen vinden te midden van dystopie.
Chan exposeerde en trad veelvuldig op in Nederland, onder andere bij Platform POST, Willem Twee Kunstruimte, 1646, Brutus, Kunstinstituut Melly, V2_, MOYA, De Balie en Museum Boijmans van Beuningen. Ze heeft een Master of Fine Arts met onderscheiding in Artistiek Onderzoek behaald aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en een bachelor in Filosofie en Vergelijkende Letterkunde aan The University of Hong Kong.

Dit duratieve kunstwerk is een kinetische sculptuur die zichzelf geleidelijk vernietigt terwijl het zijn beoogde functie vervult. Het bestaat uit een platform, een metalen frame, een gaasomhulling, een reeks keramische messen, een motor en een tandwielsysteem – alles geïntegreerd in één werkend mechanisme. Terwijl het systeem draait, verscheuren de messen keramische objecten die periodiek worden aangevoerd, terwijl de messen zelf tegelijkertijd verslijten en beschadigd raken, totdat het laatste kleideel verpulvert. Het werk onderzoekt vernietiging door de inherente kwetsbaarheid van klei.

Uiteindelijk nodigt het uit tot reflectie op de vele vormen van ineenstorting, echoënde ritmes van geweld die systematisch, repetitief en zelfvernietigend zijn.

Biografie
Nataliya Zuban werd in 1992 geboren in Opishnia, Oekraïne. Ze behaalde haar Bachelor of Fine Arts en Master of Fine Arts aan de Nationale Academie voor Kunsten in Lviv, Oekraïne, in respectievelijk 2013 en 2015. In 2021 promoveerde ze tot doctor (Interdisciplinair) aan de Eugeniusz Geppert Academie voor Kunst en Vormgeving in Wrocław, Polen. Zuban nam deel aan residentieprogramma’s bij het Ceramic Creative Center van het Clayarch Gimhae Museum in Zuid-Korea, bij het Europees Keramisch Werkcentrum en bij de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Nederland.
Het werk van Nataliya Zuban is zowel nationaal als internationaal tentoongesteld en maakt deel uit van prestigieuze collecties bij instellingen zoals het Ariana Museum (Zwitserland), het Keramikmuseum Westerwald (Duitsland), het FuLe International Ceramic Art Museum FLICAM (China), het Institut Vallauris voor de Kunsten (Frankrijk), het Museu de Ceràmica de l’Alcora (Spanje), het Centrum voor Poolse Beeldhouwkunst in Oronsko (Polen) en het Nationaal Museum van Oekraïense Pottenbakkunst (Oekraïne).

Vlak na 7 oktober 2023 maakte kunstenaar Tina Farifteh de installatie ‘ik en jij’, een telefooncel waarin mensen anoniem gedachten en gevoelens konden delen over Israël en Palestina. Na het inspreken kon de bezoeker via koptelefoons beluisteren wat anderen hadden gedeeld. Het was een poging om tussen de verhitte debatten een ‘uitgesteld gesprek’ mogelijk te maken. Een gesprek waarin mensen konden delen en luisteren, maar niet meteen reageren. 

Honderden mensen spraken iets in. Ze praatten, schreeuwden, fluisterden, huilden, stelden zichzelf vragen, of waren stil. De installatie stond op verschillende plekken in Amsterdam. Tot mei 2024, toen Tina stopte met opnemen. De stemmen begonnen haar te duizelen. De wanhoop, woede en angst werd naarmate de maanden verstreken steeds groter. Wat viel er nog te zeggen?

Radiomaker Laura Stek maakte een compilatie van alle anonieme stemmen en de stem van Tina, die tevens haar eigen gedachten deelt. 
De kunstinstallatie ‘ik en jij’ van Tina Farifteh werd geproduceerd en ondersteund door Prospektor en het Amsterdams 4 en 5 mei Comité. Onderzoek in verband

met de installatie is onderdeel van het Fellowship Programma 2023-2024 van het Nederlands Film Festival. De audiodocumentaire werd mede mogelijk gemaakt met steun van het VFonds.

Research, concept, design installatie Tina Farifteh
Edit audio Laura Stek
Creatief producent Eefje Blankevoort 
Uitvoerend producent Laura Verduijn
Eindmix Arno Peeters
Muziek Darius Timmer, Anna Meredith, Amon Tobin
Illustratie Isa Grütter 
Techniek installatie Arran Lyon
Producent Prospektor
Eindredactie NTR Ottoline Rijks

Biografie
Tina Farifteh is een Iraans-Nederlandse beeldend kunstenaar, gevestigd in Nederland. Ze behaalde masterdiploma’s aan de Erasmus Universiteit Rotterdam en een bachelordiploma aan de Royal Academy of Arts in Den Haag. Dankzij deze academische en culturele achtergrond is ze gewend de wereld vanuit verschillende invalshoeken te bekijken. In haar werk reflecteert ze op hoe door mensen gemaakte machtsstructuren — zoals natiestaten en bedrijven — het leven van gewone mensen beïnvloeden. Vaak richt ze zich op mensen die niet alleen worden uitgesloten van de privileges die het dominante politieke en economische stelsel biedt, maar die door datzelfde stelsel schade wordt toegebracht om het systeem “te laten werken”. Centraal in haar werk staat de rol van beelden en hoe deze onze gedachten, emoties en gedrag beïnvloeden.
Haar fotografische aanpak is onderzoeksgedreven en conceptueel en combineert vaak beeld, geluid, tekst en data. Ze verleidt ons te kijken naar onderwerpen waarvoor we liever wegkijken, vanwege hun complexiteit of het ongemak dat ze oproepen. In haar fotografische project Killer Skies (2018) onderzocht ze de impact van de ‘dronisering’ van legers. Voor haar audiovisuele installatie The Flood (2021) voerde ze uitgebreid onderzoek uit naar de situatie van vluchtelingen die onderweg zijn of vastzitten aan de Europese grenzen, en naar de politieke taal die wordt gebruikt om vluchtelingen te dehumaniseren en te framen als een ‘natuurramp’, waarmee de absurditeit van de manier waarop we hen momenteel behandelen genormaliseerd wordt.
Farifteh studeerde met lof af aan de Royal Academy of Arts in Den Haag en is lid van Futures, een Europees fotografieplatform dat talenten en expertise samenbrengt. Ze won de Royal Academy Bachelor Award, de Fotofestival Naarden Talent Award en de tweede prijs bij De Zilveren Camera in de categorie Storytelling. In 2023 was ze een van de geselecteerde kunstenaars voor de NFF Fellowship 2023.